Liturgia Wielkiego Piątku w Bazylice Katedralnej w Kielcach. -Krzyżu, bądź pochwalony i uwielbiony!- mówił biskup Marian Florczyk

-

Nabożeństwo Wielkiego Piątku przybliża nam dzień cierpienia i okrutnej śmierci naszego Pana Jezusa Chrystusa. Odtwarzamy w naszej wyobraźni miejsce śmierci, narzędzia męki, i samych ludzi. Może wydaje się być dziwnym i niedorzecznym to, że dziś adorujemy narzędzie śmierci, jakim był krzyż. Ten krzyż niósł na górę Jezus. Do niego został przybity i na nim umarł w cierpieniu. Po Jego zmartwychwstaniu ten krzyż nabrał innego znaczenia. Z biegiem czasu zaczęto go szukać. I faktycznie został odnaleziony przez matkę Konstantyna, cesarza rzymskiego w zasypanej cysternie w Jerozolimie. Przywieziony do Rzymu stał się sztandarem prowadzącym do budowy w Europie nowej cywilizacji. Ten Jezusowy krzyż stał się krzyżem świętym. Z narzędzia zbrodni i nienawiści stał się znakiem miłości Boga i wezwaniem do wzajemnej miłości. Stał się znakiem ofiary Jezusa i przynagleniem, by człowiek człowiekowi był bratem

- mówił w czasie liturgii Wielkiego Piątku ksiądz biskup Marian Florczyk.

- Zapytam jeszcze: do czego w ostatnim czasie namawiano, co pochwalano? Usuwanie, wycinanie krzyży! Usuwając krzyż, usuniemy znak naszej przynależności. Usuniemy wezwanie do wzajemnej miłość i zgody, do poświęcenia, życzliwości, przebaczenia i do budowania. Zaprosimy wrogość, wojnę, niesprawiedliwość i pogardę. Bez krzyża zatracimy naszą chlubną tożsamość. „Tylko pod krzyżem, tylko pod tym znakiem, Polska jest Polską, a Polak Polakiem”. Krzyż, który dzisiaj adorujemy woła o lepszy świat, o miłować i zgodę w ojczyznę naszej i o zaprzestanie okrutnej wojny w Ukrainie. Krzyżu Chrystusa w Tobie miłości nauka. Krzyżu - bądź pochwalony i uwielbiony! - zakończył ksiądz biskup Marian Florczyk.

W czasie liturgii Wielkiego Piątku w kieleckiej katedrze Pasję według świętego Jana wykonał Chór Bazyliki Katedralnej. Po Komunii Świętej nastąpiło przeniesienie Najświętszego Sakramentu do Grobu Pańskiego i rozpoczęła się adoracja, która potrwa przez całą noc.

xxx
Krzyż to znak Polski i Polaka
Nabożeństwo Wielkiego Piątku przybliża nam dzień cierpienia i okrutnej śmierci naszego Pana Jezusa Chrystusa. Odtwarzamy w naszej wyobraźni miejsce śmierci, narzędzia męki, i samych ludzi. Może wydaje się być dziwnym i niedorzecznym to, że dziś adorujemy narzędzie śmierci, jakim był krzyż. Ten krzyż niósł na górę Jezus. Do niego został przybity i na nim umarł w cierpieniu. Po Jego zmartwychwstaniu ten krzyż nabrał innego znaczenia. Z biegiem czasu zaczęto go szukać. I faktycznie został odnaleziony przez matkę Konstantyna, cesarza rzymskiego w zasypanej cysternie w Jerozolimie. Przywieziony do Rzymu stał się sztandarem prowadzącym do budowy w Europie nowej cywilizacji. Ten Jezusowy krzyż stał się krzyżem świętym. Z narzędzia zbrodni i nienawiści stał się znakiem miłości Boga i wezwaniem do wzajemnej miłości. Stał się znakiem ofiary Jezusa i przynagleniem, by człowiek człowiekowi był bratem. Wzywał rycerzy do odpowiedzialnej miłości za ojczyznę i za narzeczoną. Słowo rycerskie przybrało szatę honoru. Przynaglał rodziców – ten święty krzyż- do ofiarnej miłości dzieci i rodziny. Dla niesprawiedliwych władców był wyrzutem. Dla sprawiedliwych był drogą do troski o poddanych i powierzony im kraj. W nim poszczególne osoby i państwa odnajdywały siłę do przebaczenia i pojednania. Krzyż, ten święty znak nabrał blasku i jasności promieniującej i przyciągającej miłością, prawdą, nadzieją i zwycięstwem. Zwycięstwem Boga, zwycięstwem miłości nad podłością, dobra nad złem, prawdy nad kłamstwem, poświęcenia nad egoizmem, szlachetności nad brutalnością, pokoju nad zbrodnią. Ten krzyż Jezusa dźwigał człowieka wzwyż ku temu co piękne, wartościowe, mądre, przyjazne i ku nowemu życiu. Ten znak krzyża poszerzał horyzonty braterstwa i piętnował wrogość, wyzysk, bestialstwo i wszelkie zło.

A co z Polską? Tą dawną i dzisiejszą? Czym był i jest ten święty znak? Wpisany jest w naszą polskość od początku. Wokół krzyża i na jego nauce następowała organizacja państwa polskiego i scalanie naszego narodu. Tak było od chrztu Mieszka I. Po moje pawiej stronie, tu w prezbiterium, u góry mamy namalowany obraz, przedstawiający chrzest Mieszka I. Jedną rękę opiera na mieczu a drugą wysoko wznosi krzyż. Unosi go jak sztandar. Za tak uniesionym sztandarem rycerze szli na pola bitew. Sztandar prowadził i gromadził we wspólnotę. Ten krzyż wstawiony w ziemię polską w 966 r. stał jej sztandarem i godłem dla Polski. Był znakiem „innego” życia. Nic dziwnego, że od 1856r. tak określano Polskę i Polaków: „Tylko pod krzyżem, tylko pod tym znakiem, Polska jest Polską, a Polak Polakiem”. (Karol Baliński, Śpiewakowi Mohorta bratnie słowo ). Krzyż, ten święty znak stał się znakiem rozpoznawczym Polski i Polaka. Od 966r. zapuszczał korzenie w ziemię polską i w serca Polaków. Dzięki niemu „Polska stawała się Polską a Polak Polakiem”. Był znakiem przynależności do szczególnego narodu. Do narodu, którzy zna wartość ojczyzny, miłości, ofiary i poświęcenia dla ojczyzny. Ta ojczyzna dzięki nauce krzyża zaczęła stanowić wspólny dom Polaków. Krzyż uczył, że ten dom należy miłować i ciągle budować na fundamentach wiary, zgody i wzajemnej odpowiedzialności. I tak Polacy budowali piękną kulturę życia i swoją cywilizacje. Nie opierała się ona na nienawiści, na napadach na inne narody. Krzyż wzywał do poświęcenia i do ofiary na rzecz dobra ojczyzny i jej dzieci. On w czasach porażek, przegranych bitew, rozbiorów umacniał nadzieję, że Polska zmartwychwstanie, bo Bogiem jest silna. Stał się znakiem wiary i miłości. Nic dziwnego, że wrogom Polski ten krzyż Jezusowy przeszkadzał. Usuwali go sprzed oczu. Po II Wojnie Światowej, pomimo wielkiego zniszczenia, krzyże zostały na wieżach kościelnych, na rozdrożu dróg, na szczytach gór i wzniesień. Były na ścianach domów i urzędów. I naraz, nowa fala niszczenia uderzyła w krzyże. Niszczyciele nie byli spod znaku krzyża. Ich znak był inny. W 1984 roku młodzież z Włoszczowy broniąc krzyża w szkole zachwycała swoim bohaterstwem, wiarą i patriotyzmem. Takie obrony były wielu szkołach w Polsce. Byliśmy dumni z mądrej, patriotycznej, odważnej i wierzącej młodzieży. Po 1989 roku, po zrywie solidarności, w którą wpisany jest również krzyż, wydawało się, że ten znak będzie znakiem szacunku narodowego. Okazało się, że nie. Sceny pełnego dramatu rozegrały się w Warszawie w 2010 roku, parę dni po tragedii smoleńskiej. Wówczas, grupa ludzi, tak przed Pałacem Prezydenckim i na Warszawskim Przedmieściu bezcześciła krzyż. Nie przystoi bym dzisiejszego dnia i w tym miejscu mówił szczegółowo o formach bezczeszczenia. Rodzi się tylko pytanie, spod jakiego znaku byli ci ludzie? Gdzie nauczyli się takiej kultury poniżania Polaków: żywych i zmarłych? To były dramatyczne sceny rozgrywane na żywym organizmie narodu. Jeszcze ofiary były w trumnach a nad ich grobami taniec pogardy do krzyża, do polskiej tradycji. Zapytam jeszcze: do czego w ostatnim czasie namawiano, co pochwalano? Usuwanie, wycinanie krzyży! Usuwając krzyż, usuniemy znak naszej przynależności. Usuniemy wezwanie do wzajemnej miłość i zgody, do poświęcenia, życzliwości, przebaczenia i do budowania. Zaprosimy wrogość, wojnę, niesprawiedliwość i pogardę. Bez krzyża zatracimy naszą chlubną tożsamość. „Tylko pod krzyżem, tylko pod tym znakiem, Polska jest Polską, a Polak Polakiem”. Krzyż, który dzisiaj adorujemy woła o lepszy świat, o miłować i zgodę w ojczyznę naszej i o zaprzestanie okrutnej wojny w Ukrainie. Krzyżu Chrystusa w Tobie miłości nauka. Krzyżu - bądź pochwalony i uwielbiony!