Nasturcja nie tylko zdobi

Nasturcja pochodzi z Peru, Ekwadoru i Kolumbii, gdzie dziko rośnie. Tam jest wieloletnią byliną, a w naszym klimacie to roślina jednoroczna. Do Europy sprowadzili ją Holendrzy w XVII wieku.

Zależnie od odmiany, rośliny mogą być niskie - do 30 centymetrów, albo wytwarzać długie pędy, nawet 5-metrowe, wspinające się po podporach. Kwiaty ma delikatne, o pięciu płatkach, kremowe, żółte, pomarańczowe i czerwone. Dzięki taki barwom, na rabacie dają wrażenie ciepła i wesoły akcent, przy-ciągający wzrok.

Wrażliwa na mróz

Nasturcja jest bardzo wrażliwa na przymrozki, dlatego wysiewa się ją dopiero od drugiej dekady mają aż do lipca. Jesz-cze w tym tygodniu można ją wysiać i zdąży zakwitnąć i zaowocować przed zimą. Roślina rozwija się stopniowo przez całe la-to. Nie lubi przesadzania, więc najlepiej uprawiać ją z siewu wprost do gruntu.
Lubi za to miejsca słoneczne, gleby średnio żyzne i niezbyt wilgotne. Nasturcji nie wolno przenawozić, bo wtedy będzie słabo kwitła.
Lecznicze kwiaty

Nasturcja poza walorami ozdobnymi ma znaczenie użytkowe. Zawiera miozynę, nadającą ostry smak, przypominający rzeżuchę i rzodkiewkę. Młode pędy, liście i kwiaty są jadalne. Można wykorzystać je do sałatek i przypraw, a zielone owoce nadają się na pikle. Niedojrzałe owoce lub pąki marynuje się w occie i uzyskuje smakołyk, nazywany polskimi kaparami.

Jest to również roślina lecznicza, stosowana w medycynie ludowej jako środek dezynfekujący, pobudzający apetyt i hamujący kaszel. Wyciąg spirytusowy ze świeżego ziela stosuje się w terapii bronchitu i rozedmy płuc. Naparu używa się do płukania gardła i migdałków oraz przemywania ran. Olejek można wcierać w bolące mięśnie.