Piękny koncert Chóru Seniora „Niezastąpieni” w kościele we Włoszczowie (ZDJĘCIA)

Chór Seniora „Niezastąpieni” włoszczowska publiczność nie raz i nie dwa oklaskiwała w repertuarze patriotycznym, a ich oprawa liturgiczna mszy i nabożeństw w parafii błogosławionego Józefa Pawłowskiego we Włoszczowie od lat budzi zachwyt. „Niezastąpieni” sięgają po laury również w festiwalach i przeglądach wojewódzkich i ogólnokrajowych. Sukcesy osiągają dzięki wielkiej pracy chórzystów i ich dyrygenta Mieczysława Króla.

Chór Seniora „Niezastąpieni” istnieje ponad 28 lat. Występuje z urozmaiconym repertuarem, do którego należą: pieśni religijne, patriotyczne, rozrywkowe, harcerskie, biesiadne. Uczestniczy w konkursach, przeglądach, festiwalach, zajmując czołowe lokaty. Chór koncertował również w wielu sanktuariach Maryjnych: w Częstochowie, Licheniu, Leśniowie, Kalwarii Zebrzydowskiej, w Zakopanem na Krzeptówkach, w Rychwałdzie, Gietrzwałdzie, Wadowicach, także w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach.

W niedzielę Chór Seniora „Niezastąpieni” wystąpił podczas mszy świętej kaplicy błogosławionego Józefa Pawłowskiego we Włoszczowie w koncercie „W Krzyżu zbawienie”. Muzycy zapewnili niezwykłą oprawę mszy świętej. To był wspaniały koncert.

Tytułowa pieśń, tak naprawdę „W Krzyżu cierpienie” powstała w XIX wieku. Autorem pieśni jest polski kaznodzieja, poeta, kompozytor Karol Antoniewicz. Po raz pierwszy drukiem ukazała się już po śmierci autora, w wydanym w 1857 roku tomiku jego poezji. Pieśń była ważnym dziełem dla autora, który wiele wycierpiał w swoim życiu zanim założył zakonny habit. Był żonaty z Zofią Nikorowiczówną i miał z nią pięcioro dzieci. Po przedwczesnej śmierci ich dzieci opiekował się chorymi i opuszczonymi, a po śmierci żony wstąpił do zakonu jezuitów. Święcenia otrzymał w 1844 roku.

Jezuita ksiądz Karol Bołoza Antoniewicz zasłynął jako kaznodzieja i misjonarz, zwalczał pijaństwo oraz inicjował akcje charytatywne. W 1848 roku Austriacy skasowali jezuitów. Rozpoczęła się tułaczka zakonnika. Jeździł po wsiach Galicji a w 1851 roku wyjechał na Górny Śląsk. Rok później znalazł się w Wielkopolsce. Założył z braćmi klasztor w Obrze. Niosąc pomoc zarażonym na cholerę, sam padł ofiarą epidemii. Zmarł 14 listopada 1852 roku.

Jest autorem wielu pieśni religijnych, w tym bardzo znanych, między innymi „Chwalcie łąki umajone”. W okresie Wielkiego Postu śpiewamy niezwykle poruszająca pieśń „W Krzyżu cierpienie”.