Stracili mieszkanie i pracę, nie mają gdzie się udać, a ich syn jest nieuleczalnie chory. Kto im pomoże?

Rodzice przebywają z synkiem w boksie Wojewódzkiego Szpitala Dziecięcego w Kielcach przy ul. Langiewicza ponad siedem tygodni. Są tam nie tylko, dlatego że opiekują się chłopcem, ale również z tego powodu, że nie mają własnego kąta.

LISTA CHORÓB

Doktor Elżbieta Kołodziej, ordynator oddziału pulmonologicznego, która od samego początku zajmuje się chłopcem, chorującym na czterokończynowe porażenie mózgowe, a ostatnio dostał ciężkiego zapalenia płuc, pojawiła się niewydolność oddechowa, ma padaczkę, ubytki w mózgu, podejrzenie cytomegalii, bardzo prosi o pomoc dla tej rodziny.

- To jest wyjątkowa sytuacja, chciałabym, żeby tym młodym ludziom ktoś pomógł, sami sobie nie poradzą - mówi dr. Kołodziej. - Z trudem uratowaliśmy Maksiowi życie, teraz jest karmiony przez sondę, nadal ciężko oddycha, trzeba o niego bardzo dbać. Moglibyśmy tego małego pacjenta już wypisać, ale rodzina nie ma mieszkania. Potrzebny jest też koncentrator tlenu i pulsoksymetr, żeby mógł przebywać bezpiecznie w domu i w razie potrzeby, gdyby się dusił został podłączony do tlenu. Ale na razie nie ma niczego, może ktoś byłby w stanie takie urządzenia wypożyczyć. Lekarka mówi, że bardzo szkoda jest jej tego dziecka i jego rodziców, bo z tego co się dowiedziała, nie mają na kogo liczyć.

DZIECKO MUSI MIEĆ DOM

Rodzina do tej pory mieszkała w wynajmowanym mieszkaniu w Starachowicach. Ale powiedzenie "nieszczęścia chodzą parami" dokładnie się na nich sprawdziło. - We wrześniu Maks zaczął się nagle dusić, wezwałam pogotowie, zabrano go do szpitala - opowiada 24-letnia Agnieszka Sztalingier. - Trzy dni przebywał w placówce w Starachowicach, ale było z nim coraz gorzej, dosłownie gasł w oczach i przetransportowano go do Kielc. Tu zatrzymało się krążenie, w ostatniej chwili go uratowano. Jesteśmy bardzo wdzięczni lekarzom i pielęgniarkom. - Ale na drugi dzień, gdy trafiliśmy do szpitala zwolnili mnie z pracy - denerwuje się 32-letni Arek, ojciec chłopca.

- Pracowałem w firmie zajmującej się montowaniem okien, dawałem z siebie wszystko, siedziałem w pracy do wieczora jak było potrzeba. Szef wykorzystał to, że wziąłem dzień wolnego, bo musiałem pojechać do szpitala. Podobno zwolniono mnie z przyczyn ekonomicznych, ale na drugi dzień przyjęto nowego pracownika. Załamałem się tym, ale jakby tego było mało wypowiedziano nam jednopokojowe mieszkanie, które wynajmowaliśmy. A na naszych rodziców nie mamy co liczyć, w ogóle się nami nie interesują. - W niewielkim domku moich rodziców na wsi pod Starachowicami mieszka 9 osób - mówi Agnieszka. - U moich też wszyscy są na kupie, do tego dochodzą inne problemy, nikt się nami nie przejmuje - żali się Arek. - Z zawodu jestem budowlańcem, mógłbym podjąć każdą pracę, ale najbardziej lubię wstawianie okien- dodaje.

URZĘDNICY IM NIE POMOGĄ

- Choroba Maksymiliana jest nieuleczalna, nie wstaje, nie mówi, trzeba go karmić przecieranymi pokarmami, na poprawę nie ma co liczyć, trzeba o niego dbać godzina po godzinie, mama nie może pójść do pracy - informuje lekarz. - Dziecko w tak ciężkim stanie musi mieć dobre warunki do życia.
Robert Pióro, rzecznik prasowy Urzędu Miejskiego w Starchowicach informuje, że kilka dni temu ojciec chorego chłopca był u nich w urzędzie i powiadomił o tej sytuacji.

- Wystosowaliśmy do tej rodziny pismo, w którym wyjaśniliśmy, że mieszkań socjalnych brakuje, nie otrzymali je nawet ludzie, którym przysługiwały w 2007 roku - wyjaśnia rzecznik - Ta rodzina zaczęła się starać o lokal dopiero w maju tego roku, są ostatni na liście. W najbliższym czasie zbierze się komisja, która zastanowi się czy w tej wyjątkowej sytuacji dałoby się jakoś im pomóc. Ale mieszkań wolnych nie mamy, nie ma jakiejś bazy lokalowej, żeby mieszkania czekały na ludzi.