Był świadkiem śmierci swoich braci, ocalił pamięć o ofiarach z Michniowa

Mauzoleum Martyrologii Wsi Polskich w Michniowie jest miejscem szczególnym, ze względu na historię wsi, w której powstało. Pacyfikacja odcisnęła piętno na jej mieszkańcach. Wielu z nich poświeciło się propagowaniu wiedzy o martyrologii Michniowa i realizacji idei trwałego upamiętnienia ofiar tragicznych wydarzeń. W gronie tych osób znalazł się Tadeusz Obara - świadek pacyfikacji, z której jako dziewięciolatek ocalał. Jego celem było godne upamiętnienie poległych. Szerzenie wiedzy o martyrologii wszystkich polskich wsi. Upowszechnienie losów Michniowa, który stawał się wówczas symbolem historii, pamięci, przetrwania, przestrogą. W 1945 roku mieszkańcy wsi wznieśli Grób Zbiorowy Szczątek Niewinnie Pomordowanych i Żywcem Spalonych przez Niemców. W późniejszym okresie wybudowano kapliczkę i utworzono Izbę Pamięci Narodowej.

Od 1984 roku prace nad upamiętnieniem i budową Mauzoleum nabrały tempa. Powstawały kolejne komitety nadające temu przedsięwzięciu ramy organizacyjne, wiarygodność i rozgłos. Od 1984 roku w tych gremiach intensywne działania prowadził Tadeusz Obara, wieloletni kierownik sekretariatu Biura Komitetu Organizacyjnego Budowy Mauzoleum w Michniowie, członek zarządu „Fundacji Pomnik - Mauzoleum w Michniowie”. W pierwszej kolejności michniowianin, świadek pacyfikacji, człowiek „tutejszy”, oddany sprawie. Przez jego ręce przechodziły wszystkie projekty i koncepcje do zrealizowania. Należy podkreślić, że działania te były finansowane z datków mieszkańców Michniowa, zbiórek w zakładach pracy, przez darczyńców z całej Polski, sponsorów indywidualnych oraz instytucjonalnych i samorządy. Ponadto, były to inicjatywy prospołeczne, korzystne dla wsi, jak budowa wodociągu.

Staraniem Tadeusza Obary ukazywał się coroczny „Biuletyn informacyjny Komitetu Honorowego i Organizacyjnego Budowy Mauzoleum Martyrologii Wsi Polskiej w Michniowie” (łącznie 21 numerów), w którym relacjonowano działania podejmowane na rzecz mieszkańców wsi i Mauzoleum. Na zlecenie fundacji prowadził inwestycje na terenie Mauzoleum. Doprowadził do wykupu działki pod działalność statutową oraz usytuowania na niej „Piety Michniowskiej”. Nadzorował prace budowlane nad budową Domu Pamięci Narodowej, powstałego w miejsce starej Izby. Środki na ten cel pozyskał z Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej.

Pomagał poszkodowanym podczas wojny mieszkańcom Michniowa w składaniu wniosków do Fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie. Podjął kroki, aby ocenić możliwość wystąpienia na drodze prawnej o indywidualne odszkodowania ze strony Niemiec. Michniowianin utworzył Sanktuarium Męczeństwa Wsi Polskich, usytuowane na wzniesieniu „Golgota wsi polskiej” z krzyżami upamiętniającymi pacyfikowane wsie. Wraz z zarządem fundacji nawiązał współpracę z Muzeum Historii Ruchu Ludowego w Warszawie, które przez wiele lat lokowało w budynku Mauzoleum ekspozycje.

Tadeusz Obara popularyzował wiedzę o walce i heroizmie polskiej wsi podczas II wojny światowej. Organizował szereg tematycznych konferencji naukowych. Zaczął gromadzić zbiór biblioteczny oraz tworzyć archiwum. Dzięki Tadeuszowi Obarze nawiązano współpracę z Muzeum Narodowym w Kielcach, Światowym Związkiem AK, instytucjami zagranicznymi - m.in. Muzeum Seelower Hohen w Niemczech. Był prekursorem edukacji martyrologicznej. Reprezentował Polskę na konferencji edukacyjnej w Finlandii. Rok 1998 był przełomowy. Mauzoleum zyskało nowe struktury administracyjne. Pierwszym Kierownikiem obiektu został właśnie Tadeusz Obara, który sprawował tę funkcję do 2004 r. Przez lata pracy przyświecała mu idea autentycznej wizji pamięci. Czuł jej potrzebę, gdyż był świadkiem śmierci dwóch swych braci, żywcem spalonych podczas pacyfikacji. Realizował ją rozmawiając ze świadkami wojny, gromadząc relacje, wyszukując zdjęcia i pozyskując eksponaty. Tworzył udokumentowaną formę historii. W 2001 roku, we współpracy ze Stanisławem Durlejem, wydał publikację „Męczeństwo i pamięć”. Zmarł w 2006 roku.