Nagrody „Bonum Publicum” Miasta Sandomierza wręczone podczas uroczystej gali w Zamku Królewskim. Poznaj laureatów. Zobacz zdjęcia

Na uroczystą galę przybyły osoby z instytucji kulturalnych, przyjaciele i rodziny laureatów. Wydarzenie miało wielu wspaniałych bohaterów. Tych z pierwszej części, czyli gali sandomierskiej nagrody oraz tych z drugiej części, premiery wydawniczej.

Wręczenie - Bonum Publicum Nagrody Miasta Sandomierza imienia Aleksandra Patkowskiego poprzedziło nagrodzenie osób nominowanych do nagrody.

Główną nagrodę za dokonania w zakresie kultury, utrwalania tradycji, pamięci historycznej, turystyki, ekologii, dobroczynności, wszelkich form aktywności społecznej kształtowanie obywatelski stosunek do rzeczywistości odebrał Wojciech Rudziejewski Rudziewicz prezes Stowarzyszenie Mieszkańców Gminy Annopol „Szansa”. - Stowarzyszenie Mieszkańców Gminy Annopol „SZANSA” powstało w 2015 roku – przypomniał prezes. - Narodziło się dzięki grupie osób, których połączyły wspólne pasje, idee, pomysły na działanie. Oferta Stowarzyszenia jest otwarta na środowiska społeczne, które chcą realizować zadania o różnorodnej tematyce. Atrakcyjność podejmowanych działań powoduje, iż zrzesza ono w swoich szeregach mieszkańców trzech województw łącznie 40 osób. Prowadzi też działalność naukowo-badawczą, edukacyjną i kulturalną. Promuje walory krajobrazowe i turystyczne regionu w celu utworzenia aktywnej turystyki pieszej i rowerowej. Przeciwdziała uzależnieniom i patologiom społecznym. Angażuje się w zadania o charakterze charytatywnym - wspiera swoim działaniem osoby niepełnosprawne i znajdujące się w trudnej sytuacji życiowej.

W ostatnim czasie o stowarzyszeniu „Szansa” stało się głośno po tym, jak jego członkowie w Trójcy, koło Zawichostu odkryli między innymi skarb liczący 1900 monet srebrnych. To miejsce, gdzie niegdyś było handlowe emporium o ogólnopolskim znaczeniu. - Dziękuję za tę nagrodę w imieniu wszystkich członków i sympatyków naszego stowarzyszenia – dodał prezes. - To dla nas ogromne wyróżnienie i zachęta do dalszej pracy.

Za publikację książkową poświęconą Sandomierzowi i regionowi sandomierskiemu nagrodę odebrał Andrzej Niespodziewany, który został nominowany przez Stowarzyszenie Aktywności Lokalnej „Dolina Kacanki” z Wiązownicy Kolonii za publikację książkową „Kroniki Wiązownice”.

Wręczenia nagród dokonali Marcin Marzec, burmistrz Sandomierza, Wojciech Czerwiec, przewodniczący Rady Miasta Sandomierza oraz profesor doktor habilitowany Stanisław Adamczak.

Uroczystą galę zakończył recital gitarowy Piotra Resteckiego.

Zobacz zdjęcia z gali

Celem Nagrody Bonum Publicum - Nagrody Miasta Sandomierza imienia Aleksandra Patkowskiego jest zachęta do kontynuowania działań wzorowanych na dorobku i osiągnięciach Aleksandra Patkowskiego, wyzwalanie aktywnego stosunku wobec własnego środowiska, rozwijanie badań z zakresu przeszłości i kultury regionu, utrwalanie odrębności lokalnych, oraz popularyzacja tak zwanych małych ojczyzn. Nagrodę przyznaje się osobom prywatnym bądź stowarzyszeniom za znaczące osiągnięcia na rzecz społeczności lokalnej. Nagroda przyznawana w każdym roku. Prawo do zgłaszania kandydatów do Nagrody mają instytucje, stowarzyszenia i osoby prywatne. Fundatorem Nagrody jest Miasto Sandomierz, natomiast organizatorem - Muzeum Okręgowe w Sandomierzu.

Aleksander Kazimierz Patkowski żył w latach 1890 - 1942. Twórca regionalizmu, jego teorii i praktyki społecznej. Redaktor wielu czasopism i wydawnictw. Społecznik na miarę swoich niezwykłych czasów. Urodził się 4 marca 1890 roku w Ożarowie. Dzieciństwo i młodość spędził w Sandomierzu. Wzrastał w rodzinie o tradycjach inteligencko - ziemiańskich. W Sandomierzu ukończył progimnazjum rosyjskie, ale maturę zdobył w cenionym, prywatnym gimnazjum polskim Pawła Chrzanowskiego w Warszawie. Na dwóch znakomitych uniwersytetach; lwowskim i krakowskim studiował klasykę, anglistykę i polonistykę. Po uzyskaniu dyplomu wrócił do rodzinnego Sandomierza i z miejsca przystąpił do organizowania gimnazjum polskiego. Uczył w nim do 1923 roku zyskując opinię wybitnego nauczyciela i wychowawcy. W 1923 roku Aleksander Patkowski wraz ze swoją żoną Zofią przeniósł się do Warszawy, do pracy w Towarzystwie Urządzeń Szkolnych i Laboratoryjnych „Urania". W 1928 roku podjął pracę w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Równocześnie kierował biblioteką tego ministerstwa. Podczas wojny uczył na tajnych kompletach, wiele pisał. 12 stycznia 1941 roku został aresztowany przez niemieckie gestapo i uwięziony na Pawiaku. Zginął 22 marca 1942 roku w Oświęcimiu.