Wilcza rodzina z lasów bliżyńsko - niekłańskich przeniosła się w nowe miejsce. Dlaczego?

Jesienią ubiegłego roku badacze z Fundacji Save Wildlife na terenie Nadleśnictwa Suchedniów schwytali wilka. Po założeniu obroży telemetrycznej został uwolniony. Na cześć Dęba Bartka samca nazwano właśnie Bartek. Dzięki sygnałom z obroży naukowcy mogli śledzić wędrówki basiora, który wyruszył z Puszczy Świętokrzyskiej na poszukiwanie partnerki. Znalazł ją zimą w lasach bliżynsko - niekłańskich. Jak ustalono, założył rodzinę, a na początku maja na świat przyszło potomstwo.

- Po około 2 tygodniach od narodzin, szczenięta Bartka zostały przeniesione w inne miejsce, oddalone o około kilometr od pierwszego siedliska. Podejrzewamy, iż pobliskie prace leśne prowadzone w odległości około 200 metrów przeszkadzały wilczej rodzinie. Teraz 6 tygodniowe szczenięta znajdują się w nowym miejscu, gdzie oprócz mleka jedzą już stały pokarm – mięso – przynoszone przez rodziców - informuje Magdalena Strzała z Fundacji Save Wildlife.

Zespół badaczy udał się na miejsce opuszczone przez Bartka i jego rodzinę. Okazało się, że Bartek i jego narzeczona nie wykopali nory, tylko wykorzystali miejsca pod wykrotem powalonego drzewa – powiększyli je trochę i wyściełali spróchniałym drewnem. Łącznie takich miejsc było cztery na przestrzeni 100 metrów kwadratowych. Artur Milanowski znalazł w legowiskach wilcze włosy, co potwierdza, że legowiska były używane przez rodzinę Bartka - dodaje Magdalena Strzała.

- Na naszym terenie wilki nie lęgną się w norach. To wynika z ukształtowania terenu. Próbują je kopać, ale często natrafiają na kamienie, więc wybierają dzikie, trudno dostępne miejsca, powalone drzewa - wyjaśnia leśniczy Artur Milanowski, który od 15 lat bada życie świętokrzyskich wilków.

Ile szczeniąt ma rodzina Bartka? Tego na razie nie wiadomo. W lipcu, przy odpowiedniej pogodzie, badacze będą stymulowali głosem, czyli mówiąc wprost, udawali wilcze wycie. Wówczas młode powinny odpowiedzieć na wołanie, dzięki czemu można będzie je policzyć.