Stażysta ma takie prawa i obowiązki jak pracownik

Na staż mogą być skierowane osoby bezrobotne znajdujące się w szczególnej sytuacji na rynku pracy. Chodzi tu o osoby, które nie ukończyły 25 lat, a także osoby, które nie ukończyły 27 lat, mają wyższe wykształcenie, a od ukończenia studiów nie upłynął rok. Dla nich staż może trwać od trzech do nawet 12 miesięcy. O staż mogą się ubiegać też między innymi długotrwale bezrobotni, matki, które po urodzeniu dziecka nie znalazły pracy, osoby po zakończeniu realizacji kontraktu socjalnego, osoby, które ukończyły 50 lat – oni na staż mogą odbywa od trzech do sześciu miesięcy.

Prawa i obowiązki stażysty

Bezrobotnemu w czasie stażu przysługuje stypendium w wysokości 913,70 złotych brutto. Ma do wykorzystania dwa dni wolnego za przepracowane 30 dni kalendarzowych. Stażysta składa wniosek i za zgodą pracodawcy może dostać wolne. Za ten czas także przysługuje stypendium. Za ostatni miesiąc odbywania stażu pracodawca jest zobowiązany udzielić dni wolnych przed upływem terminu zakończenia stażu.

Starosta może skierować bezrobotnego na staż nie trwający dłużej niż sześć miesięcy do pracodawcy, rolniczej spół-dzielni produkcyjnej lub pełnoletniej osoby fizycznej, zamieszkującej i prowadzącej na terenie Polski osobiście i na własny rachunek, działalność w zakresie produkcji roślinnej lub zwierzęcej, w tym ogrodniczej, sadowniczej, pszczelarskiej i rybnej, w pozostającym w jej posiadaniu gospodarstwie rolnym obejmującym obszar użytków rolnych o powierzchni przekraczającej dwa hektary przeliczeniowe.

Na staż trwający nie więcej niż 12 miesięcy starosta może skierować bezrobotnych do 25 lat i do 27 lat wciągu roku po zakończeniu studiów. Proponowany okres stażu nie może być krótszy niż 3 miesiące.

Stażysta jak pracownik

Pracodawca powinien zapoznać stażystę z programem stażu, z jego obowiązkami i uprawnieniami. Obowiązkiem pracodawcy jest zapewnić mu profilaktyczną ochronę zdrowia w zakresie przewidzianym dla pracowników. Powinien też przeszkolić bezrobotnego w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, przepisów przeciwpożarowych oraz zapoznać go z obowiązującym regulaminem pracy. Stażysta powinien być traktowany tak jak pracownik, dlatego powinien otrzymać odzież i obuwie robocze, czy środki higieny osobistej – jeśli w zakładzie jest używana. Gdy zdarzy się, że bezrobotny przerwie staż lub nie przyjdzie do pracy i tej nieobecności nie usprawiedliwi, pracodawca musi powiadomić o tym starostę. Pracodawca po zakończeniu stażu wydaje bezrobotnemu opinię, zawierającą informację o realizowanych zadaniach oraz kwalifikacjach i umiejętnościach zawodowych, jakie zdobył w okresie stażu.

Starać się i przestrzegać

Bezrobotny skierowany na staż ma przestrzegać ustalonego przez pracodawcę rozkładu czasu pracy. Powinien sumiennie wykonywać zadania objęte programem stażu oraz stosować się do poleceń pracodawcy i opiekuna, o ile nie są one sprzeczne z prawem. Ma przestrzegać przepisów i zasad obowiązujących pracowników zatrudnionych w zakładzie pracy. Powinien sporządzić sprawozdanie z przebiegu stażu, w którym zamieści informacje o tym, co robił, jakie kwalifikacje i umiejętności zdobył.

Można przerwać

Staż może zostać przerwany zarówno na wniosek bezrobotnego, jak i pracodawcy. Stażysta może to zrobić, jeśli na przykład znalazł zatrudnienie. Pracodawca może pozbawić bezrobotnego możliwości kontynuowania stażu, jeśli ten nie przyszedł do pracy i obecności nie usprawiedliwił przez więcej niż jeden dzień lub też naruszył podstawowe obowiązki określone w regulaminie pracy.

Ile trwa staż?

Staż trwa co najmniej trzy miesiące, a maksymalnie 12 miesięcy. Na taki czas stażu mogą być kierowani bezrobotni, którzy nie ukończyły 25 lat, oraz osoby, które nie ukończyły 27 lat i mają wyższe wykształcenie a od ukończenia studiów nie upłynął rok. Maksymalnie sześć miesięcy staż mogą odbywać osobny dorosłe długotrwale bezrobotne; matki, które po urodzeniu dziecka nie podjęły zatrudnienia; osoby, które ukończyły 50 lat; osoby bez kwalifikacji zawodowych; bez wykształcenia średniego; nie posiadające doświadczenia zawodowego (dłuższego niż 6 miesięcy); samotnie wychowujące dziecko do lat 18; osoby, które po odbyciu kary pozbawienia wolności nie podjęły zatrudnienia; niepełnosprawni.