„7” powszechnie uznawana jest za liczbę magiczną. Symbolizuje bogate życie duchowe, szczęście, dobry los. Pan znalazł się w „szczęśliwej siódemce” Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego. Dobry los... czy dobra praca?
Nie ja wymyśliłem procedury konkursowe, ale musiał to zrobić ktoś z intelektualnym i symbolicznym zacięciem. I poczuciem humoru, co świadczy o jego inteligencji. Być w siódemce, to brzmi dumnie. Ta liczba od zarania dziejów symbolizowała powodzenie, szczęście. Weszła też do kultury masowej, pamiętamy filmy: „Siedmiu samurajów”, „Siedmiu wspaniałych”. Mamy też siedem grzechów głównych (śmiech).
Proszę zdradzić, jak zdobywa się przepustkę do elity rywalizującej o krajowe laury poetyckie. Jak trafił pan do konkursu?
Piszę do szuflady od lat. Zaczęło się w dzieciństwie od pisania do gazet, rozwiązywania konkursów dla dzieci i młodzieży. Przypominam, że nie było wtedy Internetu. Potem okres buntu punk-rockowego w stanie wojennym, pisanie piosenek dla zespołu Martwy Fiolet, które nigdy nie były zagrane ani wyśpiewane, ale pozostały w moim archiwum jako swego rodzaju iuvenilla. Powiem za Wyspiańskim, że z biegiem lat i z biegiem dni moja bogata biblioteka zaczęła się zapełniać tomikami poezji. Każdy wrażliwy człowiek musi się otrzeć o muzę poezji, inaczej świat by przestał istnieć. Fascynacja mową wiązaną jest stopniowa. Trzeba dojrzeć wewnętrznie i psychicznie, aby móc docenić każdy poranek czy śpiew ptaków. Podobnie z poezją. Ten proces powinni u młodych wspomagać rodzice, dorośli i głównie szkoła, w postaci nauczycieli, pasjonatów dydaktyki.
Jakie to rymy dały panu miejsce w ścisłym finale konkursu? Proszę opowiedzieć nam o tym utworze.
Wiadomo, że nie jest obce mi spojrzenie dziennikarskie na naszą rzeczywistość. Lubię ironizować. Ironię uważam - chyba za Januszem Głowacki i Antonim Słonimskim - za najwyższą formę ludzkiej, człowieczej, zapewne artystycznej aktywności i przede wszystkim wrażliwości. Należy na świat patrzeć, z przymrużeniem oka. Mój wiersz jest zapisem odczuć dzisiejszych rozmów Polaków przy stole, nakreślony oczywiście grubą kreską i pewną formą karykatury. Trochę z Mrożka, trochę z codziennej naszej gadaniny. Będzie wydany w moim nowym tomiku „Droga do Koryta”.
Krzysztof Nurkowski: pedagog, historyk, globtroter, fotografik... i poeta. Człowiek-orkiestra! Jak to się robi?
Coś za coś. Zmieniłem swoje zwyczaje żywieniowe, odrzuciłem mięso, tytoń, alkohol, słodycze. Zwracam uwagę na jedzenie. Biegam, jeżdżę na rowerze. Chłonę świat inaczej. Jakby na nowo. Mam inne spojrzenie na rzeczywistość. Wyzwoliłem się z wielu małych uzależnień i nałogów. Dodaje mi to sporo energii, którą i tak mam w genach. Z mojego, wcale bogatego CV czerpię to, co najlepsze. Z moich dokonań, bardziej czy mniej udanych, z podróży, z przyjaźni i fascynacji światem i ludźmi. Po prostu, żyję
ILE DAJEMY DZIECKU DO KOPERTY NA KOMUNIĘ ŚWIĘTĄ?
POLECAMY RÓWNIEŻ:
ZOBACZ TAKŻE: Info z Polski - Opiekunka ze żłobka nagrana jak znęca się nad dziećmi. Szaleniec z piłą łańcuchową chodził po mieście. Taksówka powietrzna przetransportuje w każde miejsce w Polsce
Źródło: vivi24
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
