Dorota Jop, prezes Stowarzyszenia Radość z wielką atencją traktuje niepełnosprawnych

Co sprawiło, że zaangażowała się Pani w pracę z niepełnosprawnymi?
W 2000 roku ksiądz infułat Czesław Wala utworzył w Kałkowie-Godowie Warsztat Terapii Zajęciowej. By-łam wtedy młodą osobą, postanowiłam, że spróbuję swych sił i zgłosiłam swoją kandydaturę. W pracy po raz pierwszy spotkałam się z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie. Moim wielkim zaskoczeniem było, jak są to ciepłe i otwarte osoby.

Jakie najpoważniejsze wyzwania trzeba pokonać, jakie cechy charakteru trzeba mieć, by czuć się dobrze w pracy z niepełnosprawnymi?
Trzeba mieć wiele cierpliwości, zrozumienia, empatii i po-zytywnego nastawienia do drugiego człowieka. Tylko tak możemy budować dobre relacje i uczyć osoby niepełnosprawne właściwych postaw. Nie jest to łatwa praca, jednak daje dużo satysfakcji. Obserwowanie jak nasi podopieczni się uspołeczniają, jak opuszczają Warsztat Terapii Zajęciowej, podejmując zatrudnienie, daję nam poczucie, że nasza praca ma sens.

Jak powstał pomysł stworzenia Świętokrzyskiego Stowarzyszenia Niepełnosprawnym RADOŚĆ?
Pomysł ten zrodził się z potrzeby niesienia pomocy tym, którzy jej najbardziej potrzebują. Zrodziła się również potrzeba zwiększenia oferty dla osób niepełnosprawnych, urozmaicenia i wzbogacenia prowadzonych w Warsztacie Terapii Zajęciowej zajęć terapeutycznych. Stowarzyszenie daje większe możliwo-ści działania, możemy pisać projekty i składać swoje oferty w konkursach dla organizacji pozarządowych. Organizujemy wiele imprez integracyjnych dla osób niepełnosprawnych z regionu świętokrzyskiego i spoza niego.

Jakie najważniejsze potrzeby mają niepełnosprawni? Czym się różnią od potrzeb zdrowych ludzi?
Potrzeby osób niepełnosprawnych w zasadzie nie różnią się od potrzeb ludzi zdrowych. Na pewno mają dużą potrzebę akceptacji, zrozumienia, wysłuchania tego, co mają do powiedzenia. Bardzo lubią występować na scenie, realizować się w sporcie, cieszą je sukcesy i to, że ktoś może je dostrzec.

Jak ludzie zdrowi powinni odnosić się do niepełnosprawnych?
Należy okazać osobom niepełnosprawnym, a w szczególności tym z niepełnosprawnością intelektualną, dużo serca, szacunku, ciepła, akceptacji, a przede wszystkim nie można się ich bać ani też unikać, czy lekceważyć.